تاریخچه تولید بادکنک تبلیغاتی
بادکنکی که ما درموردش صحبت میکنیم درواقع کیسهایست،
با قدرت کشسانی بالا که با گونههای متفاوت و مختلفی از گازها مانند:
هلیوم، هیدروژن، نیتروژن، نیترو اکسید، هوا و حتی متاسفانه گاز شهری پر میشود.
امروزه از آب هم برای پر کردن بادکنک ها استفاده میکنند که به شیعی لذت بخش برای بازی بچه ها به شمار می آید.
نکته بدی که میشود در مورد بادکنک تبلیغاتی گفت این است که،
پس از پر کردن بادکنک با هر گازی شاید در مدت زمان یک روز، گاز داخل آن بادکنک تبلیغاتی خارج شود.
برای جلوگیری از خالی شدن گازها، قبل از پرکردن آن با گاز، از مایع هایفلوت ( چسب هایفلوت ) استفاده میشود.
این امر باعث رونق چاپ روی بادکنک / چاپ بادکنک/ چاپ بادکنک تبلیغاتی شده است.
جالب اینجاست که بادکنک های نخست از مثانه حیوانات بوده اند ( که در ابتدا آنها را خشک کرده و بعد تبدیل به بادکنک میکردند).
امروزه بادکنک های نوین را میتوان از موادی همچون: لاستیک، رزین، لاتکس، پلیکلروپرین و حتی نایلون ساخت.
در جوامع ما اکثر بادکنک ها تزئینی هستند در حالی که در موارد دیگر،
برخی آنها را برای کاربرد های ویژه ای چون درمان، هواشناسی، ترابری و یا نظامی به کار میبرند.
بیایید نگاهی مختصر به مراحل تولید بادکنک تبلیغاتی بندازیم.
همانطور که میدانیم بادکنک از صمغ درخت درست میشود. ابتدا تنه های درختان خاص را با تیغ های تیر میخراشند.
بعد از مدتی از همان جاها مایعی بدست می آید که پس از انجام فعل و انفعالاتی در آزمایشگاه های بزرگ از آن بادکنک تولید کرد.
اگر بخواهیم از ویژگی های خوب بادکنک بگوییم که سبب کاربردهای گسترده آن شده است،
سبک بودن و چگالی کم آن، بهای کم و ارزان بودن آن خواهد بود.
اولین بادکنک نوین، بدست فرزند یک کشیش اهل برزیل پرتغالی،
به نام بارتولومو دگوسماو (Bartolomeu de Gusmão) به اختراع رسید و نخستین نمایشگاه عمومی در دادگاه پرتغالی،
در تالار کاسادا ایندیا(Casa da India) در لیسبون و در ۸ اوت سال ۱۷۰۹ بود.
بادکنک رزینی تولید شده مایکل فارادی در سال ۱۸۲۴ اختراع شد.
این بادکنک با هیدروژن باد شده بود و در آزمایشهای او با این عنصر به کار میرفت.
شبیهترین بادکنکها به بادکنکهای امروزی در لندن و در سال ۱۸۴۷ بدست ج.گ. اینگرام(J.G. Ingram) ساخته شد،
ولی فرآوری انبوه آن تا سال ۱۹۳۰ به تعویق افتاد.
مطالب بیشتر: